syMinor

Om 8.45 uur worden we op de Minor opgepikt door ADC/ Aqautics Diving Center (De tijd is hier een half uur eerder = UTC-3½). We varen met de pirogue supersnel naar Buceadora een duikplek ten zuidwesten van El Gran Roque. Ook de 2e duikplek Ahogada ligt hier vlakbij. Voor het uitrusten tussendoor worden we naar het strand van Madrisqui gebracht. Het zijn twee mooie duiken, ondanks dat het zicht niet superhelder is; er zweven veel partikels zand(?) in het water, mogelijk door de harde wind van gisteren. We zien hier bijzonder grote vissen; groene morenes, blue parrotfish, een turtle en een zeker 1 m. doorsnede stingray, super! Ik overtref me zelf door tussen de verstaging van het zeilwrak door te zwemmen. Erg sneu hoor om zo’n jacht te zien liggen op de bodem; de rolfok zit er nota bene nog op. In de middag halen we anker op en varen langs de toeristische strandjes van het eilandje Francisquis; het is hier ons te druk (het is ook nooit goed :). We varen door naar het zuidwesten en gooien ons anker uit voor Noronsquis. Het maakt ook niet uit, het zijn geen afstanden. We liggen hier rustig en mooi bij een … Read the rest

We verkassen de Minor 1 mijl naar het noordoosten voor het eilandje Madrisqui. Hier worden ook veel dagtoeristen afgezet op het strand. Dit om niet direct in het zicht van de Coastguard te liggen en in een mindere “choppy” zee. De golven staan hier aardig door het gat (20 kopen). We varen met de Minoris nog even terug naar El Gran Roque om een en ander met de duikschool af te spreken en trakteren ons op een pizza in het stadje. Het is nog wel redelijk vroeg, maar we willen niet in het donker terug moeten varen. De terugweg is pal tegen de wind in en dus zijn we zout en nat tot op ons huid, gelukkig is het hier niet koud. Ook de bimini heeft het zwaar te verduren; een stok breekt doormidden t.g.v. de wind. Een nieuw klusje dus voor later.
… Read the rest

“Let’s go to town… ” zing ik als we anker op gaan. Ik wil wel weer eens de benen strekken, land voelen en bevolking zien. Natuur is mooi, maar kennelijk wil ik af en toe toch ook meer. We gaan naar het hoofdeiland van Los Roques: El Gran Roque. Er is en klein dorpje en een airstrip/ landingsbaan voor, meestentijds, de gegoede Venezolaanse toerist. Zij worden dan, met een bootje, op de dichtbij omringende eilandjes afgezet. Het dorp valt zeker niet tegen. Het is groter als we verwachten; een lagere school, een kleuterschool, behoorlijk wat pirogues/ visbootjes, enkele posada’s/ guesthouses, een kleine supermercado, wat restaurantjes en de formele coastguard. Het is opvallend schoon en goed in de kleurrijke verf gezet. De straten zijn gehard zand vergelijkbaar met Sark (Kanaaleilanden). De Coastguard doet niet moeilijk; we zijn “in Transit” en mogen “una noche” verblijven. Spaart ons de kosten uit van de fee van het National Park (is 2 US$ per foot en 12 US$ p.p.; dus toch zo’n 106 US$). Ook handig; we kunnen onze vuilnis hier kwijt. We genieten van een lunch op het terras (Ceviche & Cerveza) en onze opgehaalde mail. Tijd om te beantwoorden is er niet meer, … Read the rest

We blijven nog een dagje liggen op dezelfde plek. We willen nog een keer terug met de Minoris/ dinghy naar “the pool” een dieper stuk water omgeven door riffen met mooie formaties en volop vis. Het is daar fantastisch mooi snorkelen Het waait redelijk hard (18 kn.), het is voor het eerst zelfs fris ’s nachts en ’s ochtends in het water, maar we liggen als een huis. Voor ons blijft het opmerkelijk na de installatie van de nieuwe koelkast: we hebben de accu’s nog nooit zo hoog geladen gezien, 13,7 V oftewel 100%. Het is gewoon een genot, ik kan de computer aanzetten wanneer en hoe lang ik wil. Ben begonnen met foto’s te selecteren voor een fotoboek. De Nani Moana komt in de loop van de middag hier ook voor anker. Gezellig.
… Read the rest

Wat ziet de wereld er toch weer anders uit als je uitgerust bent :. Een nacht doorvaren is zwaarder als meerdere nachten achtereen; je bent nog niet in het ritme en niet moe genoeg om tot een diepere slaap te komen. Na het ochtendzwemmen en ontbijt halen we anker op en varen binnen het rif naar het noorden, naar Boca del Medio. We slingeren ons een weg tussen de vele ondieptes en riffen, het zicht is goed en eyeball navigatie is zo een peulenschil. We gooien ons anker uit tussen de vele riffen en het snorkelen is hier prachtig; zo veel soorten koraal en kleinere vissen. Terecht dat dit een National Park is. De Minor ligt hier alleen tussen allerlei kleurschakeringen blauw, groen, geel en bruin. De dichtstbijzijnde boot ligt ±3 mijl verderop.… Read the rest

Met stabiele 15 knopen wind uit het oosten varen we vlot de nacht in en door. We zijn ’s ochtends om 9.00 uur bij de Boca del Medio, de mid-oostelijke ingang van het rif: Bajo de la Cabecera oftewel head-shaped shoal. Er drijft een wolk aan de hemel en we hebben onvoldoende zicht om het rif te onderscheiden, dus besluiten we nog eens 7 mijl door te varen naar de zuidoostelijke ingang; the Boca de Sebastopol. We krijgen nog een squall over ons heen met meer regen als wind en ondertussen heeft de schipper tot 3x toe beet. De 1e vangst valt van de haak, de 2e is voor 2/3 afgebeten en de 3e is een kleine skipjack tuna; enkel een sushi vooraf. Uiteindelijk is het 12.00 uur als we, “probleemloos”, de ingang van het rif passeren. Wat heet “probleemloos”; door al die kleine ongerechtigheden knettert het aan boord van de Minor. Het zal de spanning van het nieuwe wel zijn. De Nani Moana ligt al achter haar anker te rollen in de lij van Buchiyaco. We gooien ernaast ons anker uit, ruimen de zeilen op en gaan eerst maar eerst een tukkie doen. Daarna hebben we meer oog voor … Read the rest

Na de koffie (12.00 uur) halen we anker op en zetten zeil richting Islas los Roques, zo’n 120 mijl te gaan. We willen daar morgen rond de middag/ met de zon in de rug, aankomen omdat het eyeball navigatie zal zijn, om binnen het rif te komen. De zeekaarten zijn hier niet echt betrouwbaar; volgens onze GPS lagen we op het eiland La Blanquilla i.p.v. ernaast. De wind is pal voor het lapje, dus we kruisen de wind een beetje af: eerst een lange slag naar het noorden en de laatste 40 mijl naar het zuiden. La Orchilla willen we aan bakboord laten liggen, het is een marinebasis en verboden voor bezoekers. We gooien onze vislijn uit; volgens “iedereen” moet hier veel vis zitten. Ben benieuwd. De watermaker wordt weer aangezet om ons zoet waterpeil op te krikken. Kort daarna slaat het alarm aan, wat betekent: water in de bilge. Een slang blijkt een lek te hebben. De schipper duikt de bakskist in, zijn vertrouwde plaats, om een en ander vlot te repareren Ben maar wat blij met zo’n techneut. De Nani Moana is vanmorgen een uurtje eerder vertrokken als wij. Afgelegde afstand 22 Nm.
… Read the rest

Gisteravond werden we genodigd voor het happy hour bij de Gypsy Blues. Een Canadese boot. De schipper Rene is van origine een “Kruikenzeiker” maar al ruim 30 jaar weg uit NL. Zijn vrouw Cheryl maakt een heerlijk drankje; mixed Martini. We wilden het wel proberen als het niet te zoet was. Dat was het zeker niet, wel lekker, na 2 glaasjes komen we erachter dat het meer wodka is met een klein scheutje Martini en ijsblokjes “shaken not stirred”, afgesmaakt met een klein beetje lime in een sjieke coupe. Het was gezellig en voor herhaling vatbaar. Vanochtend blijkt de toilet stuk op de Nani Moana werk aan de winkel dus. Er komt een donkere lucht aanzetten met voor het eerst, sinds ons vertrek uit Trinidad, weer een onweers-/ regenbui. We besluiten nog een dagje te blijven liggen en snorkelen bij een prachtige rotsformatie met riffen op meerdere niveaus. Honger hoef je hier niet te lijden; er komt elke dag wel een visser langs om zijn nieuwe vangst (Barracuda) te verkopen.

… Read the rest

Ooit een doosje paracetamol weggegeven en als dank een, nog warme, gekookte lobster van behoorlijk formaat teruggekregen? Nou wij wel! Wat kan een mens toch een foutieve mindset hebben, aangericht door alle negatieve verhalen over mogelijke piraterij in de Venezuelaanse wateren. Gister tegen de avond, komt er een Venezuelaanse visser langszij liggen, wij een beetje terughoudend en argwanend, ze vragen om “antigrippine” tegen de “fever”. Dus snor ik een doosje paracetamol op en krijg als dank dus een, nog warm, gekookte lobster. Mocht er zelfs 2 aannemen, maar dat vond ik wel te gortig. We hebben er samen met de bemanning van de NANI MOANA van genoten en het werd een volledige maaltijd tijdens het happy hour. Vannacht heerlijk geslapen met, sinds lange tijd geleden, een koel briesje door het luik. Het laken werd voor het eerst spontaan gepakt. We liggen hier rustig, zonder golfslag, achter de beschutting van het eiland. Inmiddels liggen er 6 zeilboten hier. We gaan op pad met de Minoris naar Americano Bay; een verlaten wit strand met prachtige rotsformaties, grotten en natuurlijke bogen.

… Read the rest

We varen rustig de heldere nacht in en om 1.00 uur, met wisselen van de wacht, halen we het grootzeil naar beneden en zetten een gereefde genua, om de snelheid onder de 4 kn. te houden. We willen pas bij licht aankomen. Om 7.30 uur gaan we voor anker bij Playa Falucho en melden ons met de bootpapieren bij de Coastguard post. Het is een bureaucratisch, omslachtig papieren (Spaans) verhaal, met veel stempels, carbon en doorslagen. Wel handig dat Sebastian goed Spaans spreekt. Ze zijn allervriendelijkst en krijgen uitleg over het eiland en het actuele weerbericht. Een inspectie aan boord volgt spoedig daarna. Ze zijn kennelijk “gewoon” nieuwsgierig hoe die eruit ziet, en de hele familie van de kapitein; vrouw en 3 kinderen komen mee. Ze zijn verguld met een zak spekjes. We worden verzekerd dat het hier veilig is. We halen anker op en varen naar de westkant van het eiland, naar Playa Yaque. Hier staat beduidend minder swell. Onderweg krijgen we begeleiding van een hele school dolfijnen (~ 40 stuks). Het zijn echte tuimelaars en ze stelen de show met hun luchtsprongen; geweldig mooi! Playa Yaque is een mooi wit zandstrand met 2 palmbomen, helder blauw water met … Read the rest