syMinor

“Let’s go to town… ” zing ik als we anker op gaan. Ik wil wel weer eens de benen strekken, land voelen en bevolking zien. Natuur is mooi, maar kennelijk wil ik af en toe toch ook meer. We gaan naar het hoofdeiland van Los Roques: El Gran Roque. Er is en klein dorpje en een airstrip/ landingsbaan voor, meestentijds, de gegoede Venezolaanse toerist. Zij worden dan, met een bootje, op de dichtbij omringende eilandjes afgezet. Het dorp valt zeker niet tegen. Het is groter als we verwachten; een lagere school, een kleuterschool, behoorlijk wat pirogues/ visbootjes, enkele posada’s/ guesthouses, een kleine supermercado, wat restaurantjes en de formele coastguard. Het is opvallend schoon en goed in de kleurrijke verf gezet. De straten zijn gehard zand vergelijkbaar met Sark (Kanaaleilanden). De Coastguard doet niet moeilijk; we zijn “in Transit” en mogen “una noche” verblijven. Spaart ons de kosten uit van de fee van het National Park (is 2 US$ per foot en 12 US$ p.p.; dus toch zo’n 106 US$). Ook handig; we kunnen onze vuilnis hier kwijt. We genieten van een lunch op het terras (Ceviche & Cerveza) en onze opgehaalde mail. Tijd om te beantwoorden is er niet meer, de verbinding is dan alweer verbroken. We lopen nog even langs een duikshop en besluiten zondag hier 2 duiken te maken. Wat kan het leven toch vurrukkulluk zijn 🙂