Venezuela en Bonaire
Vanuit Trinidad hebben we genoten van onze reis via Grenada naar de zogenaamde “offshore” eilanden van Venezuela: La Blanquilla, Los Roques en Las Aves. Ze zijn de moeite alleszins waard geweest. Een bijzonder mooie natuur, ongerept cq. amper toerisme en niet geheel onbelangrijk: geen enkel moment een onveilig gevoel ervaren. In tegendeel de bevolking was erg gastvrij en aangenaam. Onze SSB verslaggeving getuigt hiervan. SSB berichten Venezuela
Het aandoen van Bonaire op eigen kiel voelt als zeer bijzonder.
In het verleden hebben we hier van een tweetal duikvakanties genoten. We dragen het eiland een warm hart toe. Ook nu worden we niet teleurgesteld.
We liggen aan een (verplichte) mooring in een rij voor Karel’s bar met verschillende andere jachten. De eerste avond worden we al direct uitgenodigd bij de Gypsy Blues om hun vers gevangen Mahi Mahi mee te verorberen. Zij waren kennelijk degene die voor ons uit zeilden. Wat een heerlijkheid en gastvrijheid.
We starten de eerste week met een paar mooie duiken vanaf de boot en op Klein Bonaire. Dit is nog onbekend terrein en we kunnen er nu zelf naar toe varen. De duikflessen worden perfect aan boord afgeleverd door onze bekende duikinstructeur, Bas, van VIPdiving.
Op vrijdagmiddag worden onze duikplannen echter onderbroken door naderend slecht weer. We hebben last van een “low” welke ten noorden van Venezuela over Trinidad naar de ABC trekt en verder naar het noorden (Guadeloupe?). De komende dagen wordt nog veel regen en windstoten verwacht. We varen eerder terug naar onze mooring (bezet gehouden door de Minoris) en besluiten uiteindelijk de Marina van Harbour Village in te duiken. We volgen de vele andere zeil- en vissersboten. De beruchte “ Reverse” winden uit het WestNoordWesten komen opzetten (ongebruikelijk, maar gebeurt een x aantal keren per jaar) met als gevolg een behoorlijke golfslag tegen de kade, welke als een soort interferentie terugslaat. We liggen te rukken en te snukken aan de mooring. Je kunt ook niet meer behoorlijk in- of uitstappen uit de dinghy; dus houdt het snel op, met de lol. Gevaarlijk kan het ook zijn; later blijken er 2 lokale zeilboten op de kant te zijn geworpen.
Vanuit de Marina “racen’ we in onze dinghy’s, tegen de golven in, naar Klein Bonaire. De bemanning van de Gypsy Blues is zo aardig om onze BCD’s en duikflessen mee te nemen, dat scheelt weer gewicht voor onze 2 PK- motor 🙂 We genieten van prachtig kleurrijk koraal, sponzen, gorgonen en diverse, ook redelijk formaat, vissen (big parrotfish, black grouper, lion fish, porcupine fish, frog fish) en een tweetal turtle’s.
(met dank aan Rene van de Gypsy Blues voor de onderwaterfoto’s)
We hebben hier gezellig contact en happy hours met andere yachties o.a. de Gypsy Blues (van de WodkaMartini in Blanquilla), de BlueFin en de Happy Bird. De Nederlandse BlueFin heeft globaal dezelfde zeilplannen als wij. Gezellig, die gaan we mogelijk wel weer tegenkomen op weg naar het Noorden.
We laten de Minor achter in de Marina en installeren ons in een Bonairiaans huis op Sabal Palm. Het verwachtte bezoek, mijn broer Clemens en zus Mieke, landen ’s ochtends vroeg om 3.20 uur met de KLM. We kunnen ze zelf ophalen met de gehuurde pick up. Wat een weerzien; ze zijn vermoeid maar happy met een big smile.
Het huis ziet er goed uit. Het uitzicht is over de baai van Kralendijk naar het Noorden. We kijken uit op het vliegveld en de oceaan. We hebben allen een eigen slaapkamer met sanitair en airco (is geen luxe hier) en een wasmachine (met, voor hier, ongekend: warm water!). Ik kan mijn bootwas en hoofdkussens weer eens extra draaien. Maar de klapper op de vuurpijl is wel een eigen zwembad! Clemens vindt dit wel het summum en geniet elke ochtend van zijn duik. We moeten de tijd in de gaten houden, want uit zichzelf komt hij er niet uit! Hij verkiest dit zelfs boven het snorkelen in de zee. Ook wel logisch eigenlijk; hier heeft hij zijn vrijheid en onafhankelijkheid, hij kan gaan staan als hij wil (1.40 m. diep) en heeft geen last hinderlijke golfslag of instabiele bodem.
We vieren de, bijzondere, verjaardag van Mieke zoals het hoort met vlaggetjes, zingen, taart, champagne en heerlijk uit eten bij At Sea (Wahoo). Ze geniet van ons cadeautje, een proefduik en besluit verder te gaan met haar PADI. Het wordt ’s avonds druk met de theorie: lezen, DVD kijken, toetsen. Overdag mag ze met Bob aan de bak om de praktijkoefeningen onder de knie te krijgen. Ze is erg enthousiast en geniet van het onderwaterleven.
Tijdens de proefduik snorkel ik met Clemens in de zee bij Salt Pier (Tjebbe was mee met de proefduik). Hij kon met een beetje hulp (pijpje van de snorkel boven water houden, anders slurpt hij de zee leeg) goed snorkelen en wees en “zoemde” enthousiast de vissen aan onder water. Het is fantastisch om te zien: Welk Down”kind” (van 53 jaar) kan zeggen dat hij op vakantie naar Bonaire ( “Poponaise” aldus hemzelf) is! Vliegen is geen enkel punt voor hem; hij vindt het prima en sluit het af met het bekende duik OK- teken.
We genieten van het mooie Bonairiaanse huis met tuin (Tamarind tree, Iguana’s) en zwembad en van elkaars gezelschap. Het leven speelt zich voornamelijk af op de royale veranda: tekenen, kaarten versturen, boek bijwerken, lezen (2e E-book), spelen fanatiek Canasta en iets minder fanatiek Scrabble. Mijn privénaaister ziet zelfs kans, om tussen de bedrijven door, mijn blauwe jurk korter te maken.
We hebben een pick up truck om het eiland te verkennen en rijden of beter gezegd crossen meerdere dagen naar het noordelijke deel van het eiland: Het Goto meer, het dorp Rincon en een bezoek aan het Washington Slagbaai Park. Hier lijkt het rijgedrag van Tjebbe meer op de kermis en botsauto’s volgens Clemens. De zee is hier te ruig om te snorkelen, we staken onze pogingen bij Boka Slagbaai en hebben een pilsje en lunch verdiend.
Bij onze verkenningen over het zuidelijk deel van het eiland “struikelen” we onverwacht over het bezoek van de Koningin “Trix” en haar zoon Prins W.A. Bij het Mangrove Center maken ze een Kayaktocht. We mogen, omdat Clemens niet zo goed ziet, dichterbij zwaaien en foto’s maken.
We genieten van de haast surrealistische kleuren van het Pekelmeer met haar zoutpannen, de slavenhuisjes, de zee, Lac Baai en de Knukutu (Knuk). Maiky’s Snack is gesloten en we nemen maar een Amstel Bright, met de voeten in het zand, in Lacbaai.
De Koningin verblijft, evenals onze boot, in Harbour Village. Hèt resort van het eiland, schijnt met witgewassen Venezuelaans geld te zijn opgezet. Bonaire behoort, sinds 10-10-2010, samen met Eustatius en Saba, tot de BES eilanden van NL. Ze hebben een status van Openbaar Lichaam. Hierover heerst enige onvrede onder de lokale bevolking, ze vinden het leven te duur geworden, mede na invoering van de US$ als officiële munteenheid. Dat ze meer rechten hebben op o.a. gezondheidszorg wordt gemakshalve vergeten; Tjebbe is niet welkom bij de tandarts, ze zijn te druk met sarneren van de eigen populatie.
Helaas vliegt het verblijf, van Clemens en Mieke op Bonaire, om en is het alweer snel tijd om ze uit te zwaaien. Wij verkassen de spullen terug naar de boot en liggen spoedig daarna achter onze mooring te zwaaien. We willen hier nog “even” wat duiken maken en dan door naar Curaçao.
