syMinor

Mijn 2e nieuwe knie heeft een ongecompliceerd en goed herstel. Ik wordt door mijn fysiotherapeut goed ‘aan mijn veter getrokken’. Hij gebruikt mijn TKP (Totale Knie Prothese) als casus voor een opdracht bij zijn opleiding sportfysiotherapie. Het resultaat mag er zijn; een optimale training en uitgangspositie t.b.v. cruisen/ lange afstand zeilen. Heb ook veel zelfvertrouwen gekregen hierdoor en doe dingen die ik al lange tijd niet meer kon 😊

Tussentijds vermaak ik me met het uitwerken van een cursus art Deco, onze Rome-reis en het maken van een fotoboek van Emilia-Romagna 2021. De cursus ‘ BridgeTV de basis’ is een welkome en leerzame afleiding hierbij in de, zoveelste, lockdown.

Ons huis en mijn knieën zijn in 2020-’21 ‘gereviseerd’ en we zijn klaar voor langere reizen met de Minor, mits Covid ook onder controle komt. Mijn schipper start met voorbereidingen; het schuren van het lakwerk binnen, het oriënteren en bestellen van een watermaker en een satelliettelefoon de zgn. ‘Iridium Go’.

Eind jan. ’22 kan ik weer meer fysieke activiteiten ontplooien en ontsluit de wereld zich ook geleidelijk van de Omikron-variant. We maken weer langere wandelingen en ik sluit weer aan bij mijn, wekelijks, wandelgroepje in Olland. We kunnen terecht bij de Golfbaan de Schoot en maken daar ook dankbaar gebruik van. De musea (tentoonstelling: Artemisia Gentileschi, Frida Khalo, Museum MORE) gaan weer open. Het beeldhouwen en de (club)bridgeavonden starten weer op.
De nieuwe keuken nodigt uit om lekker te koken voor gasten na 2 jaar amper contact. We hervatten onze wijnavond(en) met de ‘Alaafjes’. We zijn helemaal blij; heerlijk socializen en hebben de eerste feestjes alweer achter de rug 😊 De tuin en de boot gaan weer uit het winterkleed en we varen de Minor weer terug naar haar vertrouwde ligplaats in Harken en hijsen de mast. Op de valreep worden we beiden nog besmet met Covid, maar gelukkig blijft het bij neusverkouden en keelpijn bij mij, mijn schipper is symptoom-loos positief. De 2e boosterprik schuift op naar nader te bepalen tijdstip. We starten met het huis en tuin klaar te maken voor langer vertrek

Ons plan: een rondje Canarische eilanden in 2022 en via de Azoren na de winter in 2023 terug naar NL lijkt nu, na 2 jaar in de ijskast gestaan te hebben, realistisch te worden. Wel zo fijn met 2 nieuwe knieën 😊 Dat is dan toch weer het positieve van deze ‘Corona’-periode.

Ook wel weer bizar om weg te gaan en te genieten van dit alles en te weten dat de focus van de wereld van ‘Corona’ verplaatst is naar de oorlog in Oekraïne. Wat intens verdrietig en wat staan we machteloos aan de zijlijn hierbij ☹ We moeten onze vrijheid en waarden dus koesteren; hoe bijzonder en bevoorrecht we, wederom, zijn.

De maand mei zijn we voor ons doen ‘druk’ met voorbereidingen: de watermaker installeren, de boordapotheek en verbanddoos EHAB/ Eerste Hulp aan Boord updaten en afscheid nemen/ socializen. Het voelt nu niet zo zwaar en spannend allemaal, we weten wat er te wachten staat en het is in onze ogen slechts kort; ruim 1 jaartje weg 😊

 

Vrijdag 3 juni verplaatsen we ons, definitief, naar de boot om daags erop onze trouwdag te vieren gelijktijdig met het, uitgestelde, 50-jarig jubileumfeest van de WSV Herkingen. Het is een geslaagd feest waarbij het goed eten is, de drank rijkelijk vloeit en met de beentjes van de vloer o.b.v. onze welbekende en professionele ‘Annemarie’.

Nu is het bijkomen en wachten op een goed weervenster om de lijnen los te gooien.

Het weer is instabiel en de ene na de andere depressie trekt over ons heen. Mijn schipper besluit om dichter aan de zee te gaan liggen; dan zijn we sneller weg als zich een klein weergaatje voordoet.

Het moment is geheel onverwacht, maar ook nog goed getimed door mijn jongste broer Clemens zelf, vind ik. We waren net vertrokken met de boot en lagen nog in Breskens op familiebezoek toen we een telefoontje ontvingen dat zijn gezondheidssituatie verslechterde. We zijn daags erop vroeg met het getij mee de Westerschelde op gevaren en terug naar onze thuishaven om gelukkig nog op tijd bij hem aan te komen. Op tijd om hem nog relatief ‘gezond’ aan te treffen en na even iets gegeten te hebben veranderde zijn stabiele situatie en ging hij rap achteruit. Ik prijs me gelukkig dat wij, Tjebbe en ik, het laatste stukje mee heb mogen lopen. Hij is rustig ingeslapen.

Ik gun het hem verder lijden is hem bespaard. Kwaliteit van leven was nog maar beperkt, Wij blijven achter met gemis maar troosten ons met de vele mooie herinneringen.

 

Het syndroom van Down of beter gezegd het syndroom van Zingeving (ene Marij in Opzij 2004)

Het is zo puur, zo zuiver, zo echt, dat het wel de zin van het leven moet zijn. Huilen als er verdriet is, lachen als er vreugde is, verzet als je het er niet mee eens bent, afhankelijk en toch jezelf zijn. Jezelf zijn….dat is het, ja. Altijd en overal jezelf zijn, zonder de regeltjes die ‘men’ voor je heeft vastgesteld. Als ik naar die man kijk, die altijd mijn broertje zal blijven omdat hij, volgens vastgestelde regels, niet ‘normaal’ is, zie ik waarom het leven zin heeft, wat ik van hem kan leren. ‘Mezelf zijn’

 

Heb veel van jou geleerd dus. Dankjewel daarvoor.