syMinor

We zijn net Pipo de clown en Mammaloe; zwervers, van de zee weliswaar. We zijn redelijk selfsupporting. Ik “knip” Tjebbe zijn haar vanmorgen (met de tondeuse, weliswaar) en halen daarna ons anker weer op. We rollen de genua uit, gooien de vislijn uit en zetten de watermaker weer aan. Zo zeilen we op ons gemak 12 mijl verder naar het zuidwesten, naar Cayo de Agua. Cayo de Agua is zo genoemd omdat hier zoet waterbronnen dicht onder het oppervlak zitten. De Amerindians maakten hier destijds al gebruik van. We zijn blij dat we toch de offshore eilanden van Venezuela aan hebben gedaan. Het voelt absoluut veilig en we zijn het erover eens dat La Blanquilla en Los Roques bovenaan op ons lijstje staan van mooie natuur: boven de BVI en de Grenadines. Het is ook veel rustiger, minder toeristisch als de anderen. In de supermercado is niet veel (vers) te kopen. De toeleverancier komt 1x per week, per boot. We komen naar buiten met een witte kool en12 eieren. Bij de Panaderia kopen we 2 (zachte/ Engelse) “stok”broden en 2 gebakjes van cake met chocolade. Zoals gewoonlijk, kan ik op mijn ijzeren voorraad nog wel interen. Heb nog vacuüm verpakte bacon en vacuüm Spaanse/ spicy worstjes (weinig volume) in de ijskast. Nog voldoende verse uien, knoflook en pepertjes. en het lukt me om de tomaatjes, met veel zorg en aandacht, tot nu toe (2 weken) goed te houden. De truc is ze droog weg te leggen in de boot (ze zijn vochtig door de airco in de winkels) en dagelijkse inspectie hierop. Vandaag vangen we 2 mooie skipjack tuna’s. Dus we komen wel aan onze noodzakelijke proteïnes. Goed dat we niet een 2e dag zijn duiken, ze gingen niet naar het Boca de Cote rif, onderaan in het zuiden, mijn oorpijn komt weer terug. Vermoedelijk een latente verkoudheid.