syMinor

 

 

The Cliff Coast

 

We verlaten Dingle op donderdag. Er staat een lichte noordelijke wind, dus wordt het motoren, maar het alternatief is hier nog minimaal een week blijven liggen. We varen langs Great Blasket maar gaan er niet voor anker i.v.m. de inkomende swell. De zee is warrig. We gaan door en gooien ‘onze spijker’ uit in Smerwick Harbour. Noordoostelijk in de baai liggen we redelijk beschut voor de inkomende swell/ deining. We worden omringd door de hoge kliffen van The Three Sisters & Brandon Mountain.

Het is een mooie zonnige dag en we wentelen ons als poezen in de zon, in de kuip met een boek en een glaasje. Zwemmen is hier nog (net) te koud ?

Daags erna 60 mijl door op de motor naar the Aran Islands, De hoge klifkust hier zien we slechts op afstand, maar dat maken we later wel goed. Op het laatst kunnen we nog zeil zetten en gaat het heerlijk als een speer in het zonnetje. Zo is het cruisen bedoeld. Het zijn 3 eilanden voor de kust welke de Galway bay afschermen voor the Atlantic: Inishmore, Inishmaan en Inisheer. Inish, je raad het al, staat voor eiland op zijn Gaelic’s.

We gaan naar het grootste eiland Inishmore/ Inish Mor. We liggen met een enkele zeilboot in Killeaney bay en kijken uit op het stadje Kilronan. Hier meren dagelijks tussen 10.00 – 17.00 uur diverse ferry’s vanuit het vasteland af en worden hordes toeristen ‘vrijgelaten’. Daarna keert de rust weder en resteren slechts enkele gasten van de B&B’s. Ook wij huren hier 2 fietsen, met noodzakelijke versnelling, en kiezen voor the ‘hilly road’ heen en de ‘bay road’ terug. Het wordt een pittig dagje van hoog naar laag en weer terug. We pauzeren met koffie en overheerlijke homemade cake voordat we Dun Aonghasa bezoeken. Het is een prehistorisch stenen fort met zgn. ‘Friese ruiters’ (dichte rij puntige rechtopstaande stenen) wat hoog ligt op een steile klif met prachtig uitzicht over de Atlantische oceaan. De dag erna is grijs en grauw.

Van hieruit gaan we dieper de baai in naar Galway zelf. We hebben een plaatsje gereserveerd in the Docks. Dat is wel noodzakelijk voor de kleine haven en Marina achter een lock. Er liggen ook grote vrachtschepen welke er moeten draaien ?

We liggen net achter en onder de wind van een grote schroothoop welke dagelijks aangevuld wordt, maar het is niet anders. We zijn blij dat we er beschut liggen voor Gale Hector met windkracht 10 Bf. voorspelt. Heel West- en Noord-Ierland krijgt code oranje i.v.m. de storm welke samenvalt met springtij en dus wellicht coastal flooding kan geven. Winkels plaatsen vloedboorden voor hun pui. We liggen een kleine week in Galway i.v.m. de depressies welke blijven komen, maar we vermaken ons best. Het is een leuke stad met reuring van zowel studenten als toeristen. Binnen het oude centrum is alles goed beloopbaar en daarnaast pakken we de fietsjes onderuit het bed. We lopen de university trail en langs de river Corrib met zijn zalmvissers. We kijken kunst, shoppen en genieten van het Quartier Latin met zijn pubs (the famous Kings Head) en muziek, zowel binnen als buiten op straat. Galway is bekend om zijn traditionele zeilboot de Galway Hooker en uiteraard the Galway Girl song, populair in heel Ierland

Als we gaan betalen bij het havenkantoor ontdekken we een hidden gem; The Galway Bay Seefoods. Een mooie viswinkel vers van de afslag!

We boeken een bustour naar the Cliffs of Moher & Burren en we worden nat tot op het bot. Onze buschauffeur en reisleider Garry doet het goed en spreekt over liquid sunshine. Die houden we erin ?. Het is een mooi ruig gebied de Burren. Een uitgestrekt kalksteenplateau. Omschreven als: ‘Niet genoeg water om een man te verdrinken, geen boom om hem aan op te hangen en geen grond om hem erin te begraven’. Ook de 214 m. hoge en 8 km. lange Cliffs of Moher zijn adembenemend ook al komt het water met bakken uit de lucht. De rotsen bestaan hier uit zwarte schalie en zandsteen. Onderweg stoppen we bij Dunguaire Castle en Poulnabrone Dolmen.

In Doolin Village lunchen we bij Gus O’Çonnors pub en kiezen voor de Beef & Guinness Stew. De Seafood Chowder hebben we al eerder geproefd. Smakelijke lokale gerechten beiden.

We hebben goede internet hier dus we kijken Netflix en zowaar een voetbalwedstrijd (IJsland), het moet niet gekker worden!

The Bay Coast

 

Op zondag weken we ons los van Galway en gaan ’s ochtends het lock uit. De wind giert hier nog om onze oren, maar het is hier moeilijk te beoordelen tussen de bebouwing in. ‘Onze’ Française van ‘de Flores’ zwaait ons uit en vind het nog maar niks; zij blijven nog liggen. De ‘Ruby Tuesday’ gaat deels mee tot the Aran Islands. Het wordt een pittige tocht. Hoog aan de wind zeilend, SW 4-5, tegen flinke golven en swell in, met regenbuien. Waarbij we 3 extra slagen moeten maken om ons de baai uit te werken. Voor de lol gooi ik mijn thee er ook maar even uit ☹ In de rivier naar Rossaveel kunnen we rustig in de luwte aftuigen. Rossaveel heeft een spiksplinternieuwe jachthaven; nog geen water en/of elektriciteit en ook nog geen havenmeester. Het is er nog leeg, maar we liggen prima zo. Meer als een pier voor de ferry’s naar de Aran eilanden heeft Rossaveel niet. Maar wij hebben hier nu een betere uitgangspositie om Galway bay uit te komen.

De afstand tot Inishbofin is 47 mijl. Het lukt ons om de eerste 13 mijl met één slag uit de baai te komen en dan kunnen we steeds verder afvallen om de kaap van Slyne Head te ronden. Het waait SW. later West 4-5 en er staat een swell van 3 m. niet echt veel. Dit is weer het echte oceaanzeilen alleen… we zitten nu dik ingepakt in zeilpak met capuchon, handschoenen en laarzen aan i.v.m. de kou. De dolfijnen hebben er zo te zien geen last van; ze vermaken zich met de Minor. Het eiland Inisbofin ligt omgeven tussen rotsen, maar heeft een van de beste natuurlijke havens van de westkust. De aanloop kan lastig zijn met slecht weer of hoge deining, aldus de pilots maar het valt (nu) mee. De haven/baai is erg pittoresk met een mooi geel zandstrand en de resten van een oud kasteel en vuurtoren. We zoeken onze weg tussen de ondieptes door en gooien ons anker uit. Het houdt, gelukkig, goed in deze harde grond.

We blijven er echter niet lang liggen anders liggen we hier vast i.v.m. de weersvoorspelling. We kiezen ervoor om 30 mijl naar het noorden te motoren waarbij de regen, zoals voorspelt, rond 12.00 uur start. We pikken een, zo te zien nieuwe, mooring op in Blacksod Bay en liggen daar goed beschut voor de te verwachtte N/ NW/ W 5-6 met uitschieters 7. Het water komt met bakken uit de lucht. We zetten de kuiptent op en deze dient als drooghok voor onze zeilpakken. We stoken de kachel hoog en het condens drupt van de ramen; nu nog thermopane in de Minor?

Deze ruige Atlantische kust met kale bergen en veenland is een traditionele dunbevolkte streek en kent nagenoeg geen toerisme. Tussen Galway en Donegal zijn er nauwelijks Marina’s. Wel heel veel eilandjes en baaitjes waarbij je beschut kunt ankeren. Het lastige hier is dat je gemakkelijk ergens verwaait ligt i.v.m. de gebruikelijke harde zuid/westelijke en noordelijke winden. Er is hier veel natte mist en zware regen. Het worden 2 hobbelnachten achter een mooring. We kunnen niet naar de kant: de Minoris heeft de eerste nacht schade/ lekkage opgelopen t.g.v. schavielen. De reparatie moet 24 uur drogen en hopelijk is het leed dan geleden.

Het vertrek uit Blacksod bay is met een windverwachting NW 4-5, maar we wagen het erop. Dit is geen kust voor watjes en anders kom je er nooit. Mijn schipper (hij heeft meer stalen zenuwen) neemt de short cut door Duvillaun Sound m.b.v. de leadingline van 2 bakens op Inishkea South. Het scheelt ons 5 mijl. Het wordt een prachtige, zonnige, frisse zeildag. Hoog aan de wind werken we ons een weg tussen de rotsen en eilandjes door naar buiten en mogen afvallen als we Erris Head kunnen ronden. Als kers op de taart zwemt een flinke school dolfijnen met ons mee de baai van Broad Haven binnen. Wat zijn ze mooi, slank, soepel en gespierd. Ze springen hoog voor onze boeg uit! En op de kant liggen 2 zeehonden te zonnen. We gooien ons anker uit en laten de Minoris te water; we tappen water aan de, hoge, vissteiger en kunnen er ons huisvuil kwijt en bovenal: de Minoris blijft hard! We hebben vandaag 36 mijl gezeild en zijn hemelsbreed zo’n 5 mijl opgeschoven naar het noordoosten om Erris Head te ronden ?.

We vervolgen onze reis 70 mijl, al motor zeilend met een West 10 kn. naar het noordoosten, naar Arranmore en steken hiermee de Donegal Bay over (the Surf Coast) en passeren Glen Head.  Zolang je in de zon kunt zitten is het behaaglijk en lezen we. We komen nu in de noord(west) kust van Ierland.